RESUCITACIÓN CARDIOPULMONAR BÁSICA

RCP

RCP refírese a reanimación cardiopulmonar. É un procedemento de emerxencia para salvar vidas que se utiliza cando a persoa deixou de respirar ou o corazón cesou de palpitar, como nos casos dun shock eléctrico ou afogamento.
A RCP é unha combinación de respiración boca a boca, que suministra osíxeno ós pulmóns da víctima, e compresións pectorais, que manteñen a sangue osixenada circulando ata que se poidan restablecer a respiración e as palpitacións cardíacas de forma efectiva.
Pódese presentar dano permanente no cerebro ou morte en cuestión de minutos se o fluxo sanguíneo se detén; polo tanto, é vital manter a circulación e aa respiración ata que chegue o persoal médico capacitado.
As técnicas de RCP varían lixeiramente dependendo da idade ou tamaño do pacente.
Ver tamén:
• RCP para nenos de 1 a 8 anos
• RCP para nenos menores de 1 ano
• RCP para persoas maiores de 8 anos

________________________________________
RCP en adultos

A RCP pode salvar vidas, pero as persoas que mellor a realizan son aquelas que recibiron entrenamento para tal fin nun curso acreditado. O tempo é moi importante cando se trata dunha persoa inconscente que non respira. A lesión cerebral permanente comeza despois de 4 minutos sen osíxeno e a morte pode ocurrir entre 4 e 6 minutos máis tarde.
Cando unha persoa inicia RCP antes de que chegue a axuda de emerxencia, a persoa ten unha posibilidade moito maior de sobrevivir. Non obstante, cando a maioría do persoal de emerxencia chega a un caso de paro cardíaco, xeralmente atópanse que naide está a realizar RCP.
As máquinas chamadas desfibriladores externos automáticos (AED, polas súas siglas en inglés) pódense atopar en moitos lugares públicos e están disponibles para uso caseiro. Estas máquinas teñen almofadas ou paletas para colocalas sobre o peito durante unha emerxencia potencialmente mortal. Ditas máquinas utilizan computadoras para revisar automáticamente o ritmo cardíaco e dar un choque súbito se éste se precisa para facer que o corazón recobre o seu ritmo correcto.

Causas
Nos adultos, as principais razóns para que os latidos do corazón e a respiración se deteñan inclúen cardiopatía, lesións e accidentes, sangrado excesivo, sobredosis de drogas e sepsis (infección no torrente sanguíneo).

Síntomas
• Pérdida do coñecemento
• Paro respiratorio ou dificultade para respirar
• Ausencia de pulso

Primeiros auxilios

Os seguintes pasos básanse nas instruccións da American HeartAssociation (Asociación Americana do Corazón):
1. Verificar se hai resposta da persoa. Sacudila ou palmeala suavemente. Observar si se move ou fai algún ruido. Preguntarlle en voz alta.

2. Chamar ó 911 se non hai resposta. Pedir axuda e enviar a alguén a chamar ó 911. Se o socorrista está só, debe de chamar ó 911 e traer un desfibrilador externo automático ou AED (se hai dispoñibilidade de esta máquina), incluso se ten que deixar á persoa afectada.

3. Colocar á persoa coidadosamente boca arriba. Se existe posibilidade de que a persoa teña unha lesión na columna, dúas persoas deben movela para evitar torcerlle a cabeza e o pescozo.

4. Abrir a vía respiratoria. Levantar a barbilla con dous dedos. Ó mesmo tempo, inclinar a cabeza hacia atrás empuxando a frente hacia abaixo coa outra man.

5. Observar, escoitar e sentir se hai respiración. Poñer o oído cerca da nariz e boca da persoa. Observar se hai movemento do peito e sentir coa meixella se hai respiración.

6. Se a persoa non está respirando ou ten dificultade para respirar:

o Cubrir firmemente coa boca a boca da persona afectada
o Pechar a nariz apretando cos dedos
o Manter a barbilla levantada e a cabeza inclinada
o Dar 2 insuflacions boca a boca. Cada insuflación debe de durar alrededor dun segundo facer que o peito se levante.

7. Realizar compresións cardíacas ou pectorais:

o Colocar a base dunha man no esternón
o Colocar a base da outra man sobre a primeira man
o Ubicar o corpo directamente sobre as mans
o Aplicar 30 compresións, permitindo cada vez que o peito se levante completamente. Estas compresións deben efectuarse de maneira RÁPIDA e forte sen pausa. Contar as 30 compresións rápidamente: "1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, xa".

8. Dar 2 insuflaciones máis. O peito debe de elevarse.

9. Continuar a RCP (30 compresións cardíacas, seguidas de dúas insuflacións e logo repetir) ata que a persoa se recupere ou chegue axuda. Se hai disponibilidade dun AED para adultos, se debe utilizar o máis pronto posibél.
Se a persoa comeza a respirar de novo por sí misma, débeselle colocar en posición de recuperación, verificando periódicamente a respiración ata que chegue a axuda.

Non se debe:
• Se a persoa ten a respiración normal, tos ou movemento, NON se deben iniciar as compresións cardíacas, porque ou facelo pódese causar un paro cardíaco.
• A menos que o socorrista sea un profesional da saúde, NON debe verificar se hai pulso. Solo un profesional da saúde está entrenado apropiadamente para facer esto.

CONSTANTES VITAIS

ADMINISTRACIÓN DE CITOSTÁTICOS

Consiste no uso de fármacos citotóxicos no tratamento do cancro. Pode emplearse só ou xunto ciruxía e radioterapia.

Debido ó carácter mutaxénico ou carcinoxénico, acción irritante, vesicante, reaccións de tipo alérxico, considérase un risco potencial para o persoal que manipula estos medicamentos, se non se manexan cunhas medidas de protección aceptadas internacionalmente que contemplan:
-preparación de citostáticos intravenosos.
-distribución ós servicios.·
-administración ó pacente.·
-eliminación de residuos.

Preparación:
Sempre se debe levar a cabo coa máxima protección e seguridade.Precisamos:
-campá ou cabina de fluxo laminar vertical.
-bata estéril impermeable ou dun só uso.
-luvas de látex, baixo os puños da bata.
-óculos coa protección lateral.
-viseira e mascarilla, opcional se dispomos de cabina de fluxo laminar.
-non levar xoias nin cosméticos.
-non comer, beber, fumar, nin mascar chicle na área de manipulación.

En canto a técnica de preparación:
-lavado cuidadoso de mans antes e despois.
-vial: desinfectar o tapón con alcohol de 70º.·
-ampolla: protexer o pescozo cunha gasa húmida en alcohol, e abrir na dirección oposta para que non nos salpique.
-xeringa: tamaño adecuado. Non ocupar máis das ¾ partes da súa capacidade.
-purgado do sistema antes da adición do citostático o fluxo intravenoso.
-protexer da luz si é necesario.
-desbotar o material utilizado nun recipiente que marcaremos como " material citotóxico".
No caso dunha exposición aguda:
-retirar guantes e prendas contaminadas.
-lavar con auga e xabón.
-ollos: lavar con abundante auga e acudir ó oftalmólogo.
Administración:
Pode ser:
-IM, IV, central, periférica, seguindo o seguinte orden: antebrazo, dorso da man, muñecas, fosa antecubital, SC e VO.
-Vía tópica.
-Intraarterial ( nunha arteria cercana á zona do cancro).
-Intracavitaria ( vexiga e cavidade pleural ).

Aspectos adversos:
-dor
-alopecia
-anorexia
-estreñimiento
-cistitis
-diarrea
-depresión
-fatiga
-náuseas e vómitos
-anemia
-leucopenia
-mucositis rectal e vaxinal
-estomatitis
-farinxitis e esofaxitis
-hiperglucemia
-extravasación.

Información procedente de: http://todoenfermeria.iespana.es/tecnicas/tecnicas.htm

AEROSOLTERAPIA

A vía inhalatoria úsase básicamente para a administración de dous tipos de medicación:
- Inhaladores presurizados.
- Aerosois.
Esta vía utilízase básicamente porque o efecto do principio activo é inmediato.É unha vía na que o principio activo actúa localmente. Ademais utilízanse dosis moito máis baixas que cando a administración do medicamento é por outra vía. Con esas dosis tan baixas casi non existen efectos secundarios.

Obxectivo: conseguir fluidificar as secrecións bronquiais do pacente para favorecer a súa movilización e posterior expectoración e administrar medicación por vía respiratoria.
Está indicado en todas aquelas situacións nas que é necesario administrar medicación por vía respiratoria.

Material:
-Toma de osíxeno.
-A nivel caseiro utilízanse compresores pequenos.
-Equipo nebulizador.
-Luvas.
- Medicación:mucolíticos, broncodilatadores, suero fisiolóxico e antiinflamatorios.

Técnica: Informar ó pacente. Explicarlle que debe respirar profundo para que a medicación penetre ós bronquios finos. Lavarse as mans e colocarse as luvas. Sacar o frasco do nebulizador do antiséptico, lavalo e secalo. Utilización do nebuliador novo. Coller a medicación prescrita. Esa medicación complétase de suero fisiolóxico ata 5 ml. Limpiar a mascarilla do nebuliador e secar. Acoplar a mascarilla ó frasco. Conectar a alargadeira á toma de osíxeno. Abrir a válvula de osíxeno ata que nebulice ( aproximadamente 5 litros ). Poñer a masacarilla ó paciente e animalo a respirar profundo. Mantelo durante 15 minutos ( ata que se acabe ). Retirar o nebulizador, desmontalo e colocar o frasco e a mascarilla nos seus respectivos recipientes con antiséptico. Indicar o pacente que tosa. Realizar fisioterapia respiratoria se está prescrita.

Observacións: lavar perfectamente o nebulizador para que non queden restos de antiséptico, xa que o pacente os inhalaría. Lavar correctamente a mascarilla para non irritar a pel da cara do paciente. Poñer medicación suficiente para que nos 15 minutos o aerosol non se quede sen líquido, xa que o pacente inhalaría osíxeno puro sen humidificar a alta presión.

Información procedente de: http://todoenfermeria.iespana.es/tecnicas/tecnicas.htm

OSÍXENOTERAPIA

O obxectivo desta técnica é administrar osíxeno con fins terapeúticos para mellorar a capacidade respiratoria e previr as consecuencias da hipoxia.

Material:
-Mascarilla Venturi,cánula nasal ou sonda nasal.
-Toma central ou tanque portátil de osíxeno.
-Manómetro-caudalímetro con humidificador.
-Esparadrapo hipoalérxico.
-Lubricante.

Sistemas para a administración de osíxeno.

- Mascarilla facial:
Básase no efecto venturi.
O osíxeno pasa por un conducto moi estreito a gran presión, o que provoca un gran arrastre de aire q se mestura.
É a única na que se pode regular a concentración de osíxeno.
A cada concentración perténcelle un fluxo.

- Cáteter ou sonda nasal:
É o menos utilizado.
Sonda con punta roma multiperforada.
Só varía o fluxo.
Unha vez colocado queda na farinxe.

-Cánula nasal:
Colócase nas fosas nasales.
Só se pode regular o fluxo de osíxeno.
É o máis cómodo.

Técnica: debemos comunicarlle o proceso ó pacente buscando a súa colaboración e colocalo segundo a súa patoloxía(semisentado). Lavarémonos as mans, elexiremos o sistema adecuado ó prescrito, comprobando o nivel de auga do caudalímetro, conectaremos o sistema á toma central ou bombona, comprobaremos que o sistema funciona e que o osíxeno flúa correctamente.

Observacións: non se debe fumar, nin prender lume cando se están utilizando estos sistemas ou cerca das bombonas portátiles. Se o enfermo ten sonda ou cánula nasal, vixilar que o enfermo respire pola nariz.

Complicacións: o osíxeno pode ser tóxico en altas concentracións, manifestándose nestos casos por :
-irritación das mucosas.
-tos seca.
-naúseas.
-dor torácico.
*En recén nacidos pode provocar cegueira. Precaución en pacentes con EPOC de que o osíxeno s manteña a baixa concentración, xa que si estivera alta, o centro respiratorio deprimiríase.

Información procedente de: http://todoenfermeria.iespana.es/tecnicas/tecnicas.htm